«Στα 1868, στις 16 του Μάρτη, στις 2 η ώρα τη νύχτα, σύμφωνα με μια προτίμηση που έχει η φύση για τα άσχημα χωρατά, μ' έστειλε στον κόσμο.
Ο ίδιος δε θυμάμαι τίποτα απ' αυτό το σπουδαίο γεγονός· μου είπε όμως η γιαγιά ότι, μόλις μου δόθηκε το ανθρώπινο πνεύμα, έβγαλα μια κραυγή. Θέλω να πιστεύω πως ήταν μια κραυγή αγανάκτησης και διαμαρτυρίας».
Τα συγκλονιστικά κεφάλαια αυτού του βιβλίου δεν είναι τίποτα άλλο από μια σπαρακτική φωνή πόνου, αγανάκτησης και διαμαρτυρίας ενός μικρού παιδιού που έδερναν ανελέητα: η ορφάνια, η σκληρότητα δικών και ξένων, η απανθρωπιά, η πείνα, η φτώχια, η αθλιότητα.
Μία φωνή που μένει αξέχαστη στον αναγνώστη χάρη στη φοβερή αλήθεια και στον ανεπανάληπτο τρόπο που ο μεγάλος συγγραφέας μας μιλά για τα παιδικά του χρόνια.